Het stond op haar lijf te lezen

"Persoonlijke verhalen vertellen doe ik niet ", zei ze prompt bij aanvang van de training.
"Niemand op mijn werk weet iets van mijn privéleven af." 
Ze was er fier op.
En dus vertelde ze ook niets over haar leven of haar mening over de dingen maar sprak ze over feiten en cijfers.
Daar stond ik dan met mijn experten-mond vol tanden.

Het is haar recht natuurlijk. Geen enkel probleem mee. 
Alleen was haar probleem dat ze haar publiek niet wist te boeien.
Dat ze geen connectie had en daarvoor had ze zich ingeschreven in mijn opleiding.

Ik luisterde en las haar lichaamstaal.

Ze leek fier in haar houding maar eigenlijk stond ze met haar geweer in de aanslag. Ze was bang. Niet fier. Ze was onzeker. Dat haar persoonlijk verhalen niet boeiend zouden zijn. Dat er mee gelachen zou worden. En dat ze dan niet als volwaardig en professioneel zou overkomen.

En dus stak ze de borst naar voor en hield ze haar kin net iets hoger. Alsof ze probeerde boven water te blijven. Ik stelde haar gerust dat ze helemaal geen persoonlijke verhalen hoefde te vertellen als ze vond dat dat niet nodig was.
Wie ben ik om haar dat te verplichten, zei ik.

Maar ik dacht: 'Ze haalt de lunch niet. Ze zal merken dat ze achter blijft en dat het bij de anderen helemaal niet zo’n big deal is. En dat wie het wèl durft een beter contact heeft met het publiek. En dat de boodschap beter bijblijft.'

Drie uur later klonk het plots zo: "Het is niet dat ik GEEN persoonlijke verhalen vertel hoor. Ik vertel ze wel."

"Tuurlijk", dacht ik, maar ik zag opnieuw die kin. Spreken voor een publiek is vaak méér een proces van persoonlijke ontwikkeling dan eentje van het verwerven van vaardigheden. Een open geest en je kwetsbaar durven opstellen is hierbij cruciaal. En als je vreest onder water te gaan tijdens mijn training, wees dan niet bang, ik ben er om je te leren zwemmen.

Komt goed.