Contact

Treingetuige

Aug 08, 2019

Ik had nooit gedacht dat ik op de trein getuige zou zijn van een sprookje.

Enkele weken geleden zat ik op de trein op weg naar mijn afspraak in Leuven. Ik vind reizen met de trein fijn omdat je er stiekem inspiratie kan opdoen en verhalen kan snuiven.
Ik had besloten om niet eerste klas te reizen omdat 'het toch geen spitsuur was'. Niets was echter minder waar want ik was vergeten dat het examentijd was. De trein kreeg horden scholieren en studenten te verteren met maar 1 gespreksonderwerp. Terwijl je van studenten anders sappige verhalen over gebroken liefdeslevens, uit de hand gelopen situaties en grootse filosofieën over de wereld te horen krijgt, ging het nu niet verder dan ‘die geeft weinig punten’, dat heb ik niet geleerd! Oh Shit!’, ik heb gewoon niet geslapen. Mijn gsm is afgepakt tijdens de examens.’
Mmm. Tegenvaller dus. Ik keek dan maar wat uit het raam in de hoop toch iets op het perron te zien gebeuren wat het navertellen waard zou zijn. En dat gebeurde ook.

Ik zag een koppeltje op het perron staan smoezen. Nee.. geen studentenkoppeltje waarbij Zij als een klein meisje in zijn armen ligt te krollen terwijl Hij de beschermende omhelzing voor zijn rekening neemt.
Hij en Zij waren dertigers. Hij was een magere lange vent waarvan je zou denken dat ie nooit een prinses zou vinden. Zij was het lelijke eendje waarvan je ook zou denken dat een prins op een wit paard in een andere bos rondloopt. Maar toch was het hen gelukt en stonden ze daar nu op het perron met elkaar te smoezen. Zij krolde tegen zijn borst terwijl hij beschermend zijn armen rond haar had gelegd en uitkeek of er geen wilde dieren op hen afstormden.

Het was moeilijk voor hen om afscheid te nemen, maar het grote moment brak aan, de trein zou binnen enkele seconden vertrekken. De vrouw maakte zich langzaam los van haar held, er werd nog over en weer gezoend en geglimlacht en dan lieten de lichamen elkaar helemaal gaan. De vrouw stapte in de trein, terwijl de man haar nakeek.

Nu zou je denken dat hiermee het sprookje voorbij zou zijn. Allicht denk je er dan nog bij: 'Nou en...' Waar blijft de climax? De Aha!- gebeurtenis? De OOHH-factor?
Geduld. Een verhaal ontrolt zich in kleine stappen.

Eens zij de trein was opgestapt veranderde haar lichaamshouding van kwetsbaar verliefd vogeltje in een vastberaden vrouw met een doel. Wat dat doel was werd al snel duidelijk. De vrouw gekend als Kwetsbaar Verliefd Vogeltje ging namelijk helemaal niet op een van de treinbanken zitten. Nee, ze stapte resoluut naar de deur die alleen treinbestuurders kennen. Vervolgens maakte ze die deur los met een sleutel en stapte ze zelfverzekerd de cockpit binnen. Ik zag nog net hoe ze met een zeker nonchalance haar handtas neergooide in een voor haar bekend hoekje van de stuurkabine.
Onmiddellijk daarop liep de man buiten ook naar de voorkant van de trein. Het raampje moest opengegaan zijn (dat kon ik niet zien) want de vrouw stak haar hoofd al uit het raam en begon de man opnieuw te zoenen.

Het ene moment was ze zijn Prinses, het andere onze treinkapitein. Het vertreksignaal werd gegeven, de treindeuren gingen dicht. Het raampje ook. De man zwaaide zijn prinses op haar ijzeren paard na terwijl het gevaarte zich onder haar deskundige leiding op gang trok.

Ik had nooit gedacht dat ik op de trein getuige zou zijn van een sprookje. En dat daarin de rollen omgekeerd zouden zijn. Mijn afspraak verliep trouwens ook anders dan normaal. Ik vertrok niet meer vanuit een vanzelfsprekendheid en ontdekte dat er eigenlijk veel meer mogelijk was dan ik had vermoed. Gewoon omdat de prinses ook de treinkapitein bleek te zijn.

Verhalen vind je overal, het is een kwestie van kijken, luisteren en de plek zoeken om ze te vertellen. Allemaal dingen die je leert en oefent bij de Thought Leaders Academy.