Wat een platendraaier en een topspreker met elkaar gemeen hebben

Meen je dit echt? ‘Moet een internationale topspreker die kan leven van zijn keynotes dan überhaupt nog gecoacht worden?’ hoor ik je nu denken.

Ik heb het genoegen gehad om Peter Hinssen te coachen (en volgens Jef Staes zou ik beter 'sparren' zeggen -gelijk heeft ie-) in zijn sprekers presence en audience skills.

‘Moet een internationale topspreker die kan leven van zijn keynotes dan überhaupt nog gecoacht worden?’ hoor ik je nu denken.

Nou ja, vind ik wel. Zelfs de beste hebben graag nog een klankbord. Als je goed in iets bent wil je ook goed blijven en niet stagneren in je werk. En als je eenzelfde verhaal steeds weer voor een publiek brengt wil je zeker niet dat je ‘een nummer begint af te draaien’ als een circusaap.
Niet dat Peter Hinssen dat deed overigens ..

‘Been there, done that’ is your middle name.

Topsprekers -ik noem ze graag veelsprekers- krijgen te kampen met een luxeprobleem: ze worden overal gevraagd om te spreken. En met overal bedoel ik ook overal: zowel in de breedte als in de diepte van samenlevingen. Telkens weer datzelfde verhaal altijd weer opnieuw.

Vanaf een bepaald punt is het brengen van de keynote dan niet meer de uitdaging waarvoor je gaat, je kent hem ondertussen al door en door. Zelfs de zalen waarin je op het podium mag staan imponeren je niet meer. Je collega-sprekers zijn wereldtop waarmee je ondertussen vlot broodjes eet in de green room backstage. ‘Been there, done that’ is your middle name.

‘Ik heb je al ..hoeveel keer.. zien spreken?

Wanneer je zelf een congresganger/loper/bezoeker/afschuimer bent, iemand die vaak op evenementen te gast is, zal je ook al wel eenzelfde spreker verschillende keren aan het werk gezien hebben. Met wat geluk vind je deze spreker ook na de derde keer nog boeiend om naar te luisteren. Vanuit het standpunt van de toeschouwer is dat heel logisch maar hoe ga je er als spreker mee om?

Jij bent natuurlijk zèlf diegene die jou het meeste bezig gehoord heeft. Kan je nog naar jezelf luisteren als je voor de 100ste keer hetzelfde vertelt? Komt er niet zo’n duivels stemmetje in je hoofd sakkeren over de saaiheid van wat je daar aan het doen bent? En duurt zo’n keynote dan niet heel lang?

Voor herhaling vatbaar

Wat zorgt er dan nog wèl voor dat je met een fijn spannend en ietwat opgewonden gevoel de scène opgaat?
Je kan natuurlijk de voor de hand liggende zaken aanpakken:

• je past je voorbeelden aan aan je publiek (zodat je zelf ook die variatie hebt)
• je past je verhaal aan aan je publiek met anekdotes en verwijzingen naar (hun) realiteit
• je begint (nog meer) grapjes toe te voegen

Maar gezien je status als topspreker zijn dit punten waarmee je al een tijdje aan de slag bent. (En anders begin je daar maar nu meteen mee)

Over platendraaiers

Waar sprekers echter niet mee bezig zijn is het onderzoeken of ze iets kunnen veranderen aan de manier waarop ze hun verhaal brengen. Stiekem zijn er immers gewoontes en maniertjes ingeslopen die wel ‘gemakkelijk’ zijn voor de spreker maar die gevoelens van verveling en monotonie kunnen opwekken en de energie naar beneden halen.
Een spreker die veel spreekt kan vergeten dat hij in het hier en nu zit. Hij kan als een platendraaier zijn plaat afdraaien en er zelfs niet bij stilstaan dat die plaat blijft hangen door al het stof dat er stiekem is komen op liggen.

In het theater is dat voor de acteurs de normaalste zaak ter wereld. Na de première verbannen we de regisseur uit de zaal, en willen we de voorstelling 'eigen' kunnen maken. Maar na de 20ste voorstelling beginnen ook acteurs zich te vervelen en sluipen er dingen in de voorstelling die ze niet beter maakt. Op zo'n moment wordt het weer tijd dat de regisseur komt kijken en bijstuurt.

En daarom kunnen zelfs, nee, vooràl topsprekers het gebruiken dat iemand als ik hen laat zien waar de plaat kan blijven hangen zodat we samen het stof kunnen wegblazen. Maar allicht is het beter om Peter Hinssen zèlf aan het woord te laten over het nut van een ervaren klankbord.